poniedziałek, 26 października 2020

Covidowe (nie)bieganie z półmaratonem w tle

Covidowe (nie)bieganie z półmaratonem w tle
Tytuł mówi chyba sam za siebie ;) No, dziwny ten 2020 rok jeśli chodzi o moją aktywność biegową. 

Już od początku roku, zanim przez Polskę przewaliła się pierwsza fala wirusa, to bieganie szło jakoś pod górkę. Dwa przeziębienia, które mnie złapały spowodowały, że bieganie ni hu, hu mi nie wychodziło. Szybko się męczyłam, nie mogłam wejść na jakieś sensowne prędkości. Z treningu na trening byłam coraz bardziej rozczarowana i zniechęcona. Nie byłam w stanie nawet zbliżyć się w okolice mojej wcześniejszej formy. Potem lockdown - wiadomix. Skakanka na balkonie, kettel na wyjeżdżającej spod tyłka karimacie: kurczowe trzymanie się jakiejś namiastki ruchu. Kolejne odwoływane, jeden za drugim, biegi. Totalne zniechęcenie. 

Z rozpisywanych treningów zrezygnowałam - bo to nie miało sensu. Dodatkowo doszła jeszcze praca, potem szczęśliwie ruszył sezon spadochronowy. Okazało się, że rozciąganie doby ma jednak swoje granice - i nie mam ani czasu, ani chęci, żeby biegać tak intensywnie jak do tej pory. Oczywiście nie zrezygnowałam z biegania zupełnie. Starałam się wychodzić, za każdym razem wkurzając się na mój zegarek, który twierdził, że moja wydolność biegowa szoruje po dnie. 

Przez chwilę zapowiadało się, że moooże odbędzie się półmaraton w Gdyni, przełożony z marca na październik. Ale w którymś momencie, długo przed oficjalnym komunikatem, zyskałam wewnętrzne przekonanie, że nie ma szans na przeprowadzenie tak masowego biegu. No i miałam rację.

Dziwnie się trochę poczułam, gdy kurier przyniósł koszulkę, plecak - gadżet, numer startowy i medal. Medal, który powinnam dostać, gdy zmęczona przekraczam linię mety. Wiedziałam, że organizator wymyślił opcję biegu wirtualnego, ale początkowo nie miałam zamiaru w nim uczestniczyć. Miałam plan, że może, któregoś dnia, zrobię te 21 km, bo tak głupio mieć medal z półmaratonu, gdy od kilku miesięcy biega się dystanse maksymalnie 11-12 km. Ale, żeby rejestrować się i biec konkretnego dnia? Eeee....

Aż tu pewnego dnia  mój mąż wpadł na pomysł, żeby trochę skopiować ideę biegu przeprowadzanego na Florydzie: najpierw wyskakuje się ze spadochronem, a potem człowiek przebiera się i biegnie. Na półmaraton w Gdyni była zapisana dwójka naszych znajomych - spadochroniarzy. Może ich namówić, żeby zrobić to razem: wyskoczymy, a potem towarzysko, w okolicach lotniska przetruchtamy ten półmaraton. Niestety pomysł nie wyszedł. Nie wszyscy chcieli, nie wszyscy mogli, a potem i tak wszystkich pogodziła pogoda i covid - strefa spadochronowa zakończyła sezon.
Jak już jednak zaczęłam dopuszczać do siebie myśl, żeby skorzystać z opcji biegu wirtualnego - postanowiłam sprawę przeprowadzić do końca.

Najpierw rozkminiałam gdzie ja w ogóle mam te 21 kilometrów nabić. Twarda nawierzchnia? No, mamy takie kółko niedaleko domu, około pięciokilometrowe, bez świateł. Problem tylko był taki, że to był pierwszy dzień obowiązku noszenia maseczek. Biec półmaraton w buffie na twarzy? No, bez jaj... Biec, rozglądając się dookoła czy nie stoi gdzieś policja? No bez jaj... (to ostatnie miało swoje uzasadnienie, bo małżonek, który wybrał tę opcję biegową, nadział się na policję sprawdzającą maseczki). Stwierdziłam, że lecę do lasu. Trudno - będzie wolniej, będzie trudniej, bo tego dnia padał deszcz. Ale i tak świata cyfrą nie zadziwię. Mogło się okazać, że przy mojej częstotliwości biegania, wyzwaniem będzie samo pokonanie takiego dystansu. 

Zrobiłam przedstartową fotkę (nieostrą), odpaliłam zegarek i ruszyłam. Nie miałam konkretnego planu którędy będę biec. Decyzję podejmowałam w trakcie. Tam gdzie były dłuższe, proste odcinki, biegałam je w te i nazad po 2-3 razy i ruszałam dalej. Nie patrzyłam się na tempo. I tak nic by mi to nie dało. W trupa nie biegłam - ale było to tempo, które było lekkim przekroczeniem mojej granicy komfortu. Bałam się trochę przegiąć. Przy moim braku wytrenowania, większe przyspieszenie mogło skończyć się ścianą - a jakoś średnio miałam ochotę umierać w deszczu, w lesie, ze zgrabiałymi z zimna rękami. Bo o ile ciuchy dobrałam idealnie, tak nie wpadłam na to, żeby przy temperaturze 5 stopni i deszczu założyć rękawiczki. Oj, ciężko wyciągało się żel z kieszeni, paluszki nie chciały słuchać. 

W okolicach 11 kilometra padły mi słuchawki (bo biegłam słuchając muzyki). Najpierw chciałam to zignorować, ale szybko stwierdziłam, że brakuje mi jej. Nadawała mi rytm i odciągała od myślenia o zmęczeniu. Przeszłam do marszu, żeby zmarzniętymi palcami wygrzebać telefon i pogmerać przy kabelku. Niby pomogło, ale tak nie do końca. Nie wiem, czy coś mi zamokło, czy słuchawki akurat w tym momencie postanowiły się zepsuć, ale do samego końca towarzyszyła mi muzyka jakby ze świata naprutego narkomana. Tempo zwalniało. Melodię słyszałam z dziwnym pogłosem. Wszystko słyszałam bardzo cicho, ale za to chórki nagle rozbrzmiewały w normalnej głośności. No, mówię Wam, cuda na kiju ;) Do tego wszystkiego nieopatrznie dwa razy wybrałam ten sam fragment leśnej ścieżki z powalonym drzewem, przez które trzeba było przeleźć. 

Jeszcze ostatnie trzy, dwa, jeden kilometr. W uszach dziwna, kocia muzyka. Zgrabiałe ręce, zmęczone mięśnie i wreszcie wciskam stop. Na wszelki wypadek przebiegłam ciut więcej: 21,12 km, żeby na pewno aplikacja zaliczyła mi bieg. Czas: 01:50:12. 
Z jednej strony poczułam ulgę i radość, że bez regularnych treningów, właściwie z marszu, przebiegłam półmaraton, w nienajłatwiejszych w sumie warunkach. Z drugiej strony poczułam ukłucie żalu, że jednak minuty nie zaczynają się od cyfry 4. Może gdybym miała rękawiczki i nie zwolniła do wyciągnięcia tego żelu z kieszeni? A może gdybym olała brak muzyki? A może, gdyby nie to drzewo? A może jednak trzeba było wybrać asfalt? Sranie w banie, moi drodzy. Po prostu nie pobiegłam szybciej. A nie pobiegłam, bo na dzień dzisiejszy nie jestem w stanie i tyle. Z pustego to i Salomon nie naleje :)

Co dalej? Czasy mamy takie, że ciężko coś planować. A nawet jak się zaplanuje - nie wiadomo co z tych planów wyjdzie. Będę dumać i działać w zależności od sytuacji. I starać się nie zapomnieć jak się przebiera nogami :)




wtorek, 9 czerwca 2020

Co może pójść nie tak?

Co może pójść nie tak?
Niby matka biega, ale wpis będzie niebiegowy. No, może trochę będzie :) Będzie o tym jak to matka nie wybrała biegania, czemu nie wybrała i co wybrała. Oraz o definicji planu, która to definicja w 100% odzwierciedliła rzeczywistość. 
Bo wiecie co to jest plan? To jest to, co potem wygląda zupełnie inaczej :) Z tego co pamiętam autorem tej błyskotliwej definicji jest Julian Tuwim.


Jakieś trzy tygodnie temu Krasus zwołał wesołą brygadę różowych Pąpkinsów i zaproponował wspólny wyjazd na taki tyci, weekendowy, mini obozik biegowy w Tatry. Miało być bieganie po górach i miłe spędzenie czasu w jeszcze milszych okolicznościach przyrody. Dawno nigdzie nie byłam z tymi ludźmi -a wierzcie, to są bardzo fajne człowieki. Z drugiej strony wahałam się, bo zapowiadało się, że lada moment ruszą strefy spadochronowe - w tym i ta, na której my skaczemy. Było to o tyle istotne, że mój mąż zbliżał się do pierwszej okrągłej liczby skoków, czyli stu. 
Spadochroniarze celebrują i hucznie obchodzą okrągłe cyferki. A pierwsza setka, szczególnie dla młodego skoczka, jest dużym wydarzeniem.
Popatrzyłam na kalendarz. Wyszło mi, że do Tatr będą 4 dni potencjalnie skoczne, w ciągu których Tibor powinien z palcem w nosie wyskoczyć z samolotu te trzy razy (bo tyle brakowało mu do stu skoków). Nawet jeśli pogoda nie będzie sprzyjająca, wystarczy jeden skoczny dzień. To się mogło udać. 

Co może pójść nie tak?

W pierwszy dzień, kiedy strefa ruszyła, skoki odwołano z powodu silnego wiatru.
W następny weekend udało się wyskoczyć dwa razy. Bo potem wiatr i chmury znów skutecznie uziemiły skoczków. Licznik zatrzymał się na 99 skokach. A ja stanęłam przed wyborem jak z koszmarów: jechać w Tatry, gdzie byłam umówiona, miałam zapłacony nocleg, czy pojechać na pastwisko pod Nasielskiem na setny skok? Jeszcze łudziłam się, że pogoda w piątek pozwoli wykonać TEN skok. No ale oczywiście aura pokazała środkowy palec. Aaaaaaaa!

Wybrałam Chrcynno.

Sobota przed południem zapowiadała się wietrznie, więc mój chłop wykombinował, że nie pojedzie razem ze mną autem, tylko urozmaici sobie dojazd na strefę i ruszy tam szosówką. Potem się ogarnie, odświeży, odpocznie i na spokojnie po południu zaplanujemy z naszymi znajomymi instruktorami skok w czwórkę. 

Co może pójść nie tak?

Gdy schodziłam z łąki po skoku z koleżanką, podbiegło do mnie dziecko nr 3 i zapytało dlaczego Wiktor przeciął sobie rękę. Yyy?? Chwilę potem zobaczyłam moje najstarsze dziecię z fachowo zabandażowaną ręką (na strefie mamy skoczków - ratowników medycznych), a następnie mojego męża, z lekka zdenerwowanego, informującego mnie, że właśnie wraca z Wiktorem do Warszawy na szycie ręki...

Dziecko nr 1 podczas zabawy z kolegą w jakiś mega niefortunny sposób zawadziło dłonią o gałąź i w ten sposób załatwiło sobie trzy szwy na kciuku oraz pod znakiem zapytania swój egzamin ósmoklasisty, bo na dzień dzisiejszy nie jest w stanie utrzymać długopisu w ręku. Egzamin ma za tydzień.


Ten setny skok się odbył. Mąż rzutem na taśmę niemalże zdążył wrócić na ostatni wylot i skoczyliśmy w czwórkę. Mogłabym jeszcze wspomnieć, że nasi instruktorzy zapomnieli o kamerach, więc nie mamy z TEGO skoku żadnej dokumentacji. Albo o tym, że naszemu strefowemu fotografowi, zwanemu Szwendaczem, w chwili robienia grupowego zdjęcia, zepsuła się migawka. Ale to już chyba ani mnie, ani Tibora nie ruszyło. Jakby wpisało się we wszystko co działo się dookoła tego setnego skoku.


Na szczęście ludzie mają telefony komórkowe :)
fot. Martyna Kołodziejczyk



Pąpkinsom wyjazd się udał i teraz zarzucają social media takimi zdjęciami, że aż człowieka skręca. Czy żałuję? Generalnie staram się niczego w życiu nie żałować - a to była taka sytuacja, że niezależnie od podjętej decyzji byłoby mi przykro. Mam nadzieję, że jeszcze uda mi się z Różową Brygadą gdzieś wyjechać i że nie obrazili się na mnie.

Dziecku nr 1 umówiłam wizytę u chirurga dzień przed egzaminem. Co prawda na wypisie mamy informację, że szwy mają być zdjęte ciut później, ale ręka goi mu się ładnie - więc zrobimy wszystko, żeby napisał te egzaminy w terminie.

sobota, 2 maja 2020

Dziwne dni

Dziwne dni
W normalnych okolicznościach przyrody na tym blogu powinny znaleźć się wpisy z półmaratonu w Gdyni (marzec) i Biegów w Szczawnicy (kwiecień). Pewnie wpadłyby jeszcze w międzyczasie jęczy -wpisy o braku formy, albo wręcz przeciwnie, że forma rośnie i żedajciemitenbiegjużjamupokażę.
W normalnych okolicznościach przyrody właśnie byłabym w trakcie przygotowań się do Hungary Ultra Trail (maj) i cieszyła się w duchu na lato w cieniu Eigeru (lipiec).

Ale nie mamy normalnych okoliczności przyrody i dlatego żaden z tych wpisów nie powstał.
Żaden z wymienionych biegów albo się nie odbył albo nie odbędzie się w terminie.
Przyczynę wszyscy znamy. Nazywa się Covid-19.

Z tego też powodu musiałam najpierw mocno odkurzyć bloga z pajęczyn. Ostatni wpis jest ze stycznia.
Zbierałam się, żeby coś napisać, ale sytuacja jest na tyle dynamiczna, że moje wnioski z lutego, marca są już zupełnie nieaktualne w maju. Najprawdopodobniej, to co sobie wydumałam dziś, będzie można o kant dupy potłuc za miesiąc, dwa.
Jedno jest pewne. Nastały dziwne dni, świat stanął na głowie, a my cały czas, trochę po omacku usiłujemy dostosować się do nowej i wciąż zmieniającej się rzeczywistości.

Lockdown przyniósł mi nadprogramowe kilogramy -  pewnie nie tylko mnie ;). Bo chociaż staram się ruszać, ćwiczyć - to 20 dni przerwy od biegania i ogólnie mniej ruchu niestety widać na wadze.
Szukanie miejsc z mniejszą ilością ludzi zaowocowało lepszym poznaniem okolicy. Zapuszczam się w uliczki, ścieżki, które do tej pory omijałam, trzymając się utartych, dobrze znanych szlaków.
Aktualnie biegam po lesie na spokojnie, bez żadnych straszliwych jednostek treningowych. Biegam, cieszę się zielenią i chłonę zapachy - bo wiosenny las pachnie niesamowicie!

Z jednej strony czasem ciężko się zmobilizować bez widocznego celu na horyzoncie. Z drugiej strony - właśnie wracamy do pierwotnej istoty biegania. Bo do niego nie potrzeba żadnych karnetów, skomplikowanego i drogiego sprzętu. Nie potrzeba szkoleń, certyfikatów. Trzeba po prostu założyć na nogi buty, wyjść z domu i ruszyć przed siebie tam, gdzie ma się ochotę.
Więc po prostu to róbmy! Run!



poniedziałek, 6 stycznia 2020

2019

2019
Co prawda moja aktywność na blogu mocno spadła, bo w roku 2019 pojawiło się tylko 10 wpisów (dla porównania rok 2013 - to 62 wpisy!), ale to wcale nie znaczy, że nic a nic się u mnie nie działo. Powiedziałabym, że wręcz przeciwnie :)

Poprzedni rok stał pod znakiem emocji. Trochę zatrzęsły moim światem, wyrwały z mojego grajdoła, zmusiły do przemyśleń na tematy najróżniejsze: i te biegowe i te dotyczące mnie samej i ogólnie relacji międzyludzkich. Poprzedni rok to też dość spory kryzys biegowy, z którym musiałam się jakoś uporać.
O rany - przeczytałam to wszystko i zabrzmiało bardzo poważnie :)

Jak prześledzę moją biegową przygodę to da się zauważyć taką sinusoidę. Jak tylko wchodziłam na utarte biegowe tory, COŚ się działo. A to wsadziłam sobie patyk w achillesa, a to okazało się, że jestem w ciąży. W ubiegłym roku tym CZYMŚ były skoki spadochronowe. To one mocno mną zatrzęsły i sprawiły, że od nowa muszę znaleźć sobie miejsce na współrzędnych szeroko rozumianego życia i świata.

Ale zanim nadeszły skoki, rok zaczął się biegowo i z dużym przytupem. Niespodziewanie dla samej siebie, wygrałam Zimowego Janosika na dystansie 45 km. Piękny bieg, cudowna pogoda, cudne widoki (ach, te Tatry!) i pieruńsko zimno.



Potem była Norwegia. Miała być pełna skiturów, gór, być może mojej wymarzonej zorzy polarnej, ale pogoda pokazała środkowy palec ;)







Następny w kolejce był Półmaraton Warszawski. Bieg z którego jestem bardzo zadowolona. Nie dosyć, że wskoczyła bardzo ładna życiówka, to jeszcze został przebiegnięty w dobrym stylu, równym tempem, bez kryzysów.



Przełom kwietnia i maja- to Innsbruck. Tam również na nic nie mogłam ponarzekać: ani na widoki, ani na zajęte miejsce (siódme). Zresztą sam Innsbruck był taką kropką nad i całego wyjazdu, bo zanim zawitaliśmy w Alpach, był krótki pobyt w niemieckiej Frankenjurze (wspinanie), a potem we włoskim Arco (również wspinanie).









A potem zaczął się kurs spadochronowy, po którym wszystko się zmieniło ;)
Nie sądziłam, że będę musiała zmierzyć z tak dużymi emocjami. Że będę musiała tam mocno skupiać się na pokonywaniu własnego strachu. Nie sądziłam, że skoki tak mocno zabełtają mi w głowie i jak na dłoni pokażą wszystkie moje mocne i słabe strony. Nie sądziłam, że bezlitośnie pokażą jak po prostu funkcjonuję na co dzień.
Po początkowym mega stresie, zwątpieniu czy to dla mnie, zakochałam się w tym całym skydivingowym świecie. W ludziach, emocjach, przestrzeni, trzasku otwieranego spadochronu nad głową. I powiedzenie, że to adrenalina, jest dużym spłyceniem i uproszczeniem.

Skoki spowodowały, że zaczęło brakować i czasu i chęci na treningi biegowe. Z jednej strony mózg dostał już to, co wcześniej dostawał z biegania, a z drugiej: byłam zwyczajnie, po prostu zmęczona, tak fizycznie jak i psychicznie.
Sprawy nie ułatwiał fakt, że następne dwa biegi, w których wzięłam udział, były nie tylko bardzo trudne, ale dzielił je tylko tydzień. Mówię o norweskiej Strandzie i Biegu Ultra Granią Tatr.






fot. Piotr Dymus


BUGT był takim pythonowskim opłatkiem miętowym, po którym miałam dosyć. Nie chciało mi się jechać na zaplanowanego Muflona (dwudniowa imprezę na orientację w masywie Śnieżnika) i pogoda okazała się dobrym pretekstem, żebyśmy zrezygnowali z udziału. Podobnie stało się z Łemkowyną. Czysto fizycznie na pewno byłabym w stanie zmierzyć się ze 150 kilometrową trasą. Głowa powiedziała zdecydowanie NIE. Zrezygnowałam wtedy nie tylko z samego biegu, ale również z rozpisywanych treningów. Musiałam mieć czas, żeby w głowie uporać się z tym co się zadziało - bo nie do końca akceptowałam ten stan rzeczy. Chciałam biegać - a jednocześnie nie chciałam, nie czułam tego. Kochałam skoki - a jednocześnie miałam do nich duży żal, że zepsuły mi mój dotychczasowy świat.


fot. Artur "Bravos" Ceran


Cóż...Zmiany są wpisane w nasze życie. To one przyczyniają się do naszego rozwoju, gdy musimy adaptować się do nowych warunków.



Z nowym rokiem, wracam do rozpisanych treningów. Kalendarz biegowy został rozpisany z uwzględnieniem sezonu spadochronowego i kończy się w lipcu :).
Będzie pod koniec marca półmaraton w Gdyni, będzie kwietniowy Wilczy Groń, 64 km, w ramach Biegów w Szczawnicy, będzie w maju Hungary Ultra Trail (już brałam udział w tej imprezie, ale tym razem to będzie najdłuższy, 113 km dystans) i będzie wreszcie w lipcu  Eiger Ultra Trail, 51 km biegane w parach (z mężem). Dalej zobaczymy - ale sztywnych planów brak.
Myślę, że będzie w tym wszystkim mniej napinki, więcej luzu. Nic nie muszę - wszystko mogę, co najwyżej :) I tego Wam wszystkim (i sobie) życzę w nowym roku: spokoju, luzu i radości z tego co się robi, o!
Copyright © 2016 Matkabiega , Blogger