Lavaredo Ultra Trail - w sercu Dolomitów

Lavaredo Ultra Trail, to jedna z bardziej znanych imprez biegowych. Oferuje pełen wachlarz biegów: od 10 kilometrów, do koronnego, 120 kilometrowego dystansu. Większość moich biegowych znajomych zawitało do Cortiny parę lat temu. Czemu mnie z mężem wcześniej tu nie zawiało? Nie wiem :) Jakoś tak się poukładało nasze biegowe życie, że dopiero teraz znaleźliśmy się na listach startowych.

Myślę, że kilka lat temu rzuciłabym się na najdłuższy bieg. Ale w dalszym ciągu podtrzymuję swoją decyzję: dystansom trzycyfrowym dziękuję. Nawet przy wyborze 80 kilometrów zadrżała mi ręka na myszce, bo- nie oszukujmy się- to też jest sporo. Ale ponieważ mąż pierwszy wybrał ten dystans, pomyślałam, że miło będzie biec razem. 

W Dolomitach pojawiliśmy się kila dni wcześniej, zajmując jedno z ostatnich miejsc na campingu. Nie przyjechaliśmy sami - towarzyszyły nam  dzieci nr 2 i 4. Przed biegiem planowaliśmy z nimi wycieczki po szeroko rozumianej okolicy.

W przeddzień biegu odebraliśmy w Cortinie nasze pakiety startowe, ustaliliśmy logistykę z dziećmi i w sobotę 28 czerwca, skoro świt ruszyliśmy pieszo do miasteczka, w miejsce, gdzie autokary miały nas zawieźć na start. Nasz dystans nie rozpoczynał się w Cortinie, tylko w oddalonym o około 40 kilometrów Val Marzon Auronzo di Cadore.

Meta. To tu dzień później będziemy wbiegać.

Wszystkie moje rzeczy na bieg. Część do założenia, część do plecaka. W worku rzeczy do przebrania na mecie.

Nie miałam super bojowego nastawienia. Mój organizm dzień wcześniej postanowił przypomnieć, że jestem kobietą. Czułam się średnio, bolał mnie brzuch, a moją głowę zaprzątała logistyka wc-towa w trakcie biegu. Myślałam, że może na miejscu startu śmignę jeszcze do jakiegoś tojtojka, ale okazało się, że ustawiono je całe dwa. Na ponad 900 uczestników ;) 

VAL MARZON 995 m n.p.m.- CIMABANCHE 1532 m n.p.m. 
0-26 km  1755 m+

O 7 rano ruszyliśmy. Znaczy, my kilka minut później, bo asekuracyjnie ustawiliśmy się mocno z tyłu. Aż za mocno, jak się całkiem niedługo okazało. 

Orgowie wpadli na dość dobry pomysł rozciągnięcia stawki już od samego początku: ustawili na starcie płotek z dość niewielkim przejściem. Biegacze ciurkali takim wąskim strumyczkiem. Niestety nie do końca to wystarczyło, przynajmniej w tej części, gdzie my się znaleźliśmy.

Początkowo biegliśmy w miarę szeroką drogą, ale, gdy nasza trasa skręciła na szlak, przestało być komfortowo. Część ludzi podchodziła przeraźliwie wolno. Szlak natomiast był tak wąski, że ciężko było kogokolwiek wyprzedzić. Czasem ludzie byli na tyle mili, że ustępowali drogi tym szybszym. Czasem udało się wykorzystać jakiś szerszy fragmencik, żeby przeskoczyć do przodu, ale generalnie podchodziliśmy zdecydowanie w tempie poniżej naszych możliwości. Ba, w którymś momencie cały ten sznureczek stanął. Myślałam, że może z przodu jest strumień - ale to było tylko przewężenie i dwa kroki po bardziej technicznym terenie.

A tu wszystko stanęło

Mocno zdobywaliśmy wysokość. W zegarku ustawiłam sobie tarczę tak, żeby pokazywało mi przewyższenia (dzięki, Piotrek za ten patent!) Dzięki temu przez cały bieg wiedziałam mniej więcej ile jeszcze przed nami wdrapywania się pod górę i kiedy zaczną się zbiegi. Szerzej i bardziej płasko zrobiło się w okolicach Tre Cime. To był bardzo ładny (zresztą tam wszędzie było ładnie) fragment trasy. Piękna pogoda uwypuklała malowniczość mijanych szczytów. Tu także zaczaili się oficjalni fotografowie. Chcąc mieć ładne zdjęcie, spojrzałam w stronę obiektywu i w tym momencie lewa stopa wygięła mi się na jakimś kamieniu tak, że mąż biegnący za mną aż krzyknął. Przez chwilę myślałam, że właśnie tu, na dwudziestym kilometrze, zakończę swoją przygodę z Lavaredo. Na szczęście po chwili ból zaczął mijać, a ja przestałam kuleć. To nie był pierwszy raz, gdy na nierówności stopa poleciała mi w bok. Miałam na sobie buty, w których już biegłam ultra - ale chorwacka Istria była zdecydowanie łatwiejsza. Tu, w trudnym, technicznym terenie, moje buty, nie z normalnymi sznurówkami, tylko zaciskami - stoperami, zupełnie się nie sprawdzały. Buty po prostu za słabo trzymały mi stopy. Musiałam bardzo uważać, skupiać się, gdzie stawiam nogi. A to wpływało na tempo jakim się poruszaliśmy.

Tre Cime

I to też Tre Cime

Tuż za Cimami z ulgą powitałam zbieg. Na nim sporo ludzi wyprzedziliśmy, bo - i to też norma - ludzie nie umieją zbiegać. Zbieg był bardzo długi. Nie wiem czy w dół nie biegliśmy z dobre 10 kilometrów.

Dobiegliśmy do jeziorka Lago di Landro. Ze zdziwieniem rozpoznałam je. Kilka dni wcześniej, w drodze do Cortiny, zatrzymaliśmy się tu na chwilę autem. Potem zaczęło się coś, co moi znajomi, którzy biegli tu kilka lat wcześniej, ochrzcili mianem drogi Mirka. 

Nazwa "droga Mirka" znana jest osobom, które brały udział w Biegu Rzeźnika, gdy ten jeszcze prowadził pierwotną trasą, przez bieszczadzkie połoniny. Droga Mirka, to fragment, który odbijał od Głównego Szlaku Beskidzkiego. Szutrowa droga, płaska, na której można było stracić sporo czasu, gdy człowiek nie wziął w karb swojego zmęczenia i zamiast biec, czy przynajmniej podbiegać, przechodził do marszu.

My właśnie maszerowaliśmy taką włoską "drogą Mirka": szutrówką, raczej płaską lub z niewielkim nachyleniem, na której masowo mijali nas rowerzyści. Można tu było rzeczywiście truchtać, ale z tego co pamiętam my raczej maszerowaliśmy. Co prawda na tyle żwawo, że zdarzało nam się wyprzedać osoby, które biegły. Ale po tym bardzo długim zbiegu, nie byłam w stanie zmusić się do dłuższego truchtania.

Szutrówka. Włoski odpowiednik bieszczadzkiej "drogi Mirka". Długa, monotonna, z masą rowerzystów.

W Cimabanche wbiegliśmy na pierwszy punkt kontrolny. Wreszcie! Dwadzieścia sześć kilometrów to spora odległość między punktami. Wypstrykałam się z wody z moich dwóch bidonów, ale przede wszystkim bardzo, bardzo pilnie potrzebowałam toalety. Tojtoje nie zapewniały jakiś komfortowych warunków na oporządzenie się, ale co było robić. 

CIMABANCHE 1532 m n.p.m - MALGA RA STUA 1705 m n.p.m. 
26 km-35,6 km  2288 m+

Po oporządzeniu się, uzupełnieniu napojów, sprawdzeniu co oferuje punkt do jedzenia (najważniejsze dla mnie, że oferował colę i pomarańcze - mój święty graal na każdym biegu), ruszyliśmy dalej.

Na tablicy informacyjnej, które były na każdym punkcie przeczytałam, że do następnego punktu mamy niecałe 10 kilometrów. Metrów w górę też nie było za dużo, bo trochę ponad 500. Przyznaję się, że nie pamiętam za dużo z tego etapu. W głowie utkwił mi głównie przeuroczy fragment łąkami, czy też halami, na których chodziły zupełnie luzem konie.

Jak tu było cudownie!

Na kolejnym punkcie oczywiście, pognałam w poszukiwaniu toalety. Moje "komplikacje" spowodowały, że na każdym punkcie spędzaliśmy o wiele więcej czasu niż w standardowej sytuacji. Czy ma to znaczenie? Ma. Załóżmy, że na trasie jest 5 punktów odżywczych i na każdym spędzimy 10 minut. Razem kumuluje się to w prawie godzinę. Godzinę dłużej na trasie. Godzinę, która pod koniec może być granicą, czy jakiś trudny fragment będziesz pokonywał w dzień, czy w świetle czołówki. Czy na metę przybiegniesz jeszcze za dnia, czy już w nocy. A my na punktach spędzaliśmy więcej niż 10 minut. Głównie przez konieczność szukania kibelków właśnie. A te nie zawsze były blisko. Czasem po wbiegnięciu na punkt i po zdjęciu plecaka, musiałam się cofnąć. Albo, tak jak tu - wyjść z punktu i podejść kawałek drogą do schroniska leżącego powyżej. I jeszcze odczekać swoje w kolejce. Szczęśliwie doczekałam się komfortowej toalety z umywalką, co powitałam z wielką radością :)

MALGA RA STUA 1705 m n.p.m.- COL GALLINA 2044 m n.p.m 
35,6 km-56,1km 3571 m+

Do kolejnego punktu mieliśmy ponad 20 kilometrów. Pamiętam, że pomyślałam sobie, jak do cholery poprowadzili trasę, że są tak duże odległości między punktami! 

No to szybko się dowiedzieliśmy. Hasłem przewodnim tego odcinka było coś, co w duchu nazwałam Doliną Śmierci. Długi, ciągnący się jak flaki z olejem fragment dnem doliny, śladem wyschniętego potoku, po kamieniach, w pełnym słońcu. Miałam skojarzenia z TransGrancanarią. Tam mieliśmy podobny, 10 kilometrowy fragment. Tylko wtedy to była końcówka trasy i robiliśmy ją w nocy. Pamiętam, że strasznie w duchu psioczyłam i myślałam, że w dzień byłoby łatwiej. No to teraz miałam bardzo podobny teren, w dzień, w słońcu i łatwiej wcale nie było.

Słońce bardzo mocno dawało się we znaki

"Dolina Śmierci"

Teoretycznie było bardzo dużo miejsca, żeby pobiec, wyprzedzić kogoś. Praktycznie każdy trzymał się wydeptanej ścieżki wśród kamieni, starając się jak najmniej tracić sił w pełnym słońcu. 

Już od jakiegoś czasu zaczęliśmy bardzo cenić wszystkie mijane źródła wody. Czasem to były źródełka, czasem przekraczaliśmy strumienie. Piliśmy, polewaliśmy się wodą, moczyliśmy czapki. Wszystko, żeby tylko się schłodzić.

A gdy marsz doliną wyssał już z nas większość sił, zaczęło się podejście na Forcella Col dei Bos. Wszyscy ruszali się jak muchy w smole. Patrzyłam na zegarek i odliczałam metry tego podejścia. Niech już zacznie się zbieg do Galliny. Kojarzyłam ten punkt, bo kilka dni temu ruszaliśmy stamtąd na wycieczkę w kierunku Cinqe Torri z dzieciakami. 

Zaczęliśmy zbiegać, choć ze wskazań zegarka jakoś brakowało mi metrów podejścia. Ale w dole już majaczyła przełęcz, na której czekali wolontariusze z wodą i jedzeniem. To tylko elektronika. Może zegarek trochę przekłamał? Zbieg był długi, zakosami, z pięknymi widokami dookoła. Byliśmy mocno umordowani słońcem, podejściem i wcześniejszym marszem. Wymarzona przełęcz była coraz bliżej nas, gdy WTEM odnalazły się brakujące metry podejścia...

Tu jeszcze myślałam, że będzie cały czas w dół

Nasza trasa, mając już naprawdę przełęcz na wyciągnięcie ręki, zaczęła iść pod górę. Nie chcecie wiedzieć co wtedy mełłam pod nosem i z jakim entuzjazmem powitaliśmy podejścia. Wcześniej tłumaczyłam sobie w duchu "dobrze, niech idzie stromo w górę. Im więcej teraz będzie przewyższeń, tym mniej zostanie na koniec". Teraz wymęczona całym tym odcinkiem, miałam dość.

Po lewej, w dole widać Col Gallina

COL GALLINA 2044 m n.p.m.- PASSO GIAU 2243 m n.p.m. 
56,1 km-63,7 km  4173 m+

Na Col Gallina dotarliśmy z lekka zniszczeni. Ja oczywiście wykonałam standardzik: toaleta, a potem zaczęliśmy testować co tam mają dobrego na punkcie. I ja, team pomarańcze& cola, skusiłam się na coś, co nagle okazało się ósmym cudem świata: kanapki w stylu bruschetta. Czyli pokrojona bagietka skropiona oliwą, z położonym pomidorem, którego obsługa na prośbę soliła. Mamusiu, jakie to było pyszne! Włosi - kocham Was!

Ruszyliśmy dalej. Teoretycznie ten fragment trasy już znaliśmy. Tak jak pisałam, kilka dni wcześniej szliśmy tędy z dzieciakami. Pomyślałam, że to nie będzie trudny kawałek, skoro pokonywała go - co prawda w dół - ośmiolatka. 

Więc chcę Wam powiedzieć, że gdy idzie się pod górę, mając w nogach ponad 60 kilometrów, to jest to jednak trudniejsze niż się człowiekowi wydaje.

Teoretycznie do kolejnego punktu mieliśmy tylko 8 kilometrów, ale szło się bardzo ciężko. Dobrze, że oczy koiły piękne widoki. Był już wieczór, słońce powoli zachodziło i pięknie oświetlało góry ciepłym światłem. Ślicznie to wyglądało, ale oznaczało też, że końcówkę trasy będziemy robić w nocy.

Gdy przed biegiem zastanawiałam się ile godzin może zająć nam przebiegnięcie 80 kilometrów, myślałam tak: " Bieg Rzeźnika, 80 km, zrobiłam w 12 godzin. Ale tu jest inny teren - dodajemy jedną godzinę. Tu jest więcej przewyższeń - dodajemy kolejną godzinę. Na Rzeźniku byłam 10 lat młodsza - kolejna godzina na plusie". Jednym słowem wyszło mi, że 15 godzin to jest takie minimum, jeśli wszystko będzie szło jak z płatka. A realnie oceniałam się na przynajmniej 16 godzin.

Przez chwilę dumaliśmy nad złamaniem tej szesnastki. Pierwsze 26 kilometrów, które przez tłok na trasie poszło nam wolniej, ten cel oddaliło. Moja niedyspozycja i więcej czasu na punktach dołożyło swoją cegiełkę. Słońce i wysoka temperatura w ciągu dnia dołożyła reszty. Teraz toczyliśmy walkę, żeby jak najwięcej kilometrów, które nam jeszcze zostały zrobić za dnia.

Byłam tak zmęczona, że choć Cinque Torri były pięknie oświetlone przez zachodzące słońce, nie miałam siły, żeby wyciągnąć telefon i zrobić zdjęcie. Po prostu szłam dalej, byle do przodu, byle wyżej, byle bliżej mety.

Wdrapaliśmy się na 2417 m n.p.m, gdzie przy schronisku Averau zrobiliśmy krótką przerwę. Obsługa serwowała wodę mineralną oraz ciepłą, owocową herbatę. Ta herbata była w tamtym momencie najcudowniejszym napojem jaki piłam. Była ciepła. I choć teoretycznie nie było mi zimno, herbata tak cudownie rozgrzała mnie w środku. Stamtąd zbiegliśmy na przełęcz Giau.

Ostatnie spojrzenie na Cinque Torri...

...i w dół, ku Passo Giau

PASSO GIAU 2243 m n.p.m.- RIFUGIO CRODA DA LAGO 2051 m n.p.m. 
 63,7 km-71,4 km  4490 m+

Dochodziła dziewiąta wieczór. Przed nami zostało ostatnie 16 kilometrów. Ile może nam zająć pokonanie 16 kilometrów?? Nam ponad trzy i pół godziny, jak się okazało.

Wyszliśmy z punktu i zaczęliśmy podchodzić na kolejną przełęcz, Forcella di Giau. 

Zostawiamy w dole Passo Giau

Na Forcella di Giau podeszliśmy jeszcze bez czołówek. Ale bez światła zaczęło być niekomfortowo. Słońce już skryło się za górami i szybko zapadał zmrok. Po włączeniu mojej czołówki, okazało się, że baterie były na wyczerpaniu. Miałam nowe na zmianę, ale nie chciało mi się drugi raz zatrzymywać. Postanowiłam iść ile się da w tym słabnącym światełku. W końcu dałam za wygraną. Zmieniłam baterie i ubraliśmy się - bo nagle zrobiło się chłodno.

Teoretycznie nie powinno być trudno. Nie było stromo. Ale trzeba było przyzwyczaić mózg do poruszania się w świetle czołówki. Dla mnie to była ciężka przeprawa. Ścieżyna była wybitnie nierówna. Czasem była piaszczysta i najeżona kamieniami, czasem przechodziła w jakieś rozpadliny i koleiny obrośnięte trawą, a czasem wszystko na raz. Bałam się, że w tak nierównym terenie, znów postawię źle stopę, tym bardziej skutecznie. Już nie wystarczał rzut oka, gdzie iść/pobiec dalej. Trzeba było podnieść głowę, omieść okolicę światłem czołówki i wypatrzeć kolejnego odblasku na taśmie wyznaczającej trasę. 

Na 67 kilometrze zaskoczyła nas lotna kontrola czasu, choć po chwili zastanowienia, była logiczna w tym miejscu. Z Passo Giau szła szosa prosto do Cortiny. Nie wiem czy kiedykolwiek którykolwiek z biegaczy usiłował oszukać system i ten fragment pokonać w jakimś zaprzyjaźnionym aucie, ale pomiar czasu na szlaku, na pewno bezlitośnie by obnażył ewentualną próbę oszustwa. 

W dzień ten fragment pokonalibyśmy dużo szybciej. Tu uważałam na każdy krok. Przed nami zaczęło się ostatnie większe podejście na Forcella Ambrizolla. I ruszyliśmy w dół ku ostatniemu punktowi kontrolnemu. 

RIFUGIO CRODA DA LAGO 2051 m n.p.m. - CORTINA D'AMPEZZO 1221 m n.p.m.
71,4 km-80 km  4634 m+

Bardzo jestem ciekawa, jakie widoki skryła przed nami noc. Co było widać z Forcella Ambrizola. Czy jeziorko przy schronisku, które zabłyszczało w świetle czołówek było tak samo turkusowe jak odwiedzone przez nas kilka dni temu Lago di Sorapiss?

Na tym punkcie były pustki. Obsługa zmęczona, z resztkami jedzenia. Uzupełniliśmy picie. Tibor nagle uparł się na zjedzenie zupy. I nagle zagaduje mnie, że może byśmy się sprężyli i spróbowali na metę dotrzeć do północy. Zerknęłam na zegarek. Dochodziła dwudziesta trzecia. Ok, to już naprawdę końcówka. Do mety zostało nam już tylko dziesięć kilometrów, może trochę mniej. Ale pokonać je w godzinę, w nocy, przez las, po nierównym terenie, cały czas ostro w dół? Powiedziałam mężowi, że to nierealne. Ok, gdybyśmy mieli dwie godziny zapasu- no, półtorej- podjęłabym wyzwanie. Ale godzina?

Ruszyliśmy. Trochę podbiegałam, trochę maszerowaliśmy. Na tyle dziarsko, że wyprzedzaliśmy osoby, które usiłowały biec. Zebrałam się na odwagę i zaczęłam poruszać się czymś co już nie było marszem, ale jeszcze nie biegiem. Ok, nie było źle. Musiałam maksymalnie się skupić, gdzie stawiać nogi. Musiałam się przyzwyczaić do tego, że światło czołówki rzucało dziwne cienie i całe podłoże widziałam w jakimś psychodelicznym 3D. Pokonanie ostatnich dziesięciu kilometrów w godzinę nie było realne. Ale może spróbować jednak, na sam koniec wyrwać co się da? Zebrałam się jeszcze bardziej na odwagę i zaczęłam poruszać się już ewidentnie biegiem. 

Teren był straszny. Wbiegliśmy już w las. Było ciemno jak nie wiem co. Gdy podnosiłam głowę, widziałam w totalnej czerni błyszczący gdzieś przede mną kolejny odblask od taśmy. Ścieżka była najeżona kamieniami i korzeniami. Miałam jednak wrażenie, że mimo wszystko łatwiej mi się ją pokonywało tym truchto- biegiem, niż gdybym tylko maszerowała. Zaczęliśmy wyprzedzać kolejnych ludzi. Nie było źle, tylko cały czas musiałam być maksymalnie skupiona.

Od czasu do czasu droga dawała nam odetchnąć trawersując zbocze, po którym biegliśmy. Od czasu do czasu widzieliśmy prześwitujące przez drzewa światła Cortiny. Były tak mocno w dole... Niestety, światła te w naszym odczuciu nic a nic się nie przybliżały. 

Małżonek w którymś momencie poprosił, żebym może nie przesadzała z tym zbieganiem i zwolniła. Za moment i bez tej prośby sama bym to zrobiła,. Trasa - co wydawało mi się niemożliwe - zrobiła się jeszcze bardziej stroma. Tak, niby wiedziałam, że ostatni fragment miał być cały czas w dół - ale żeby aż tak??

Czułam się zawieszona w czasoprzestrzeni. Żadnych punktów odniesienia. Noc, las, ciemność i totalna cisza. Cały czas mniej lub bardziej stromo. Światła miasta niezmiennie daleko pod nami, pomimo kolejnych pokonywanych kilometrów. Tylko czwórki w nogach coraz bardziej bolące, a stopy coraz bardziej poobijane przez korzenie i kamienie.

Wreszcie zaczęły się pojawiać pierwsze oznaki cywilizacji. Minęliśmy metalowy mostek. Pojawiła się jakaś tabliczka. W końcu wybiegliśmy z lasu na przedmieścia.

Wydawałoby się, że zbieg asfaltową szosą będzie dla nas ulgą i miła odmianą. Że popędzimy do mety niczym rącze konie. Nie mieliśmy już jednak siły biec. Ostatni zbieg do Cortiny zarżnął nas kompletnie. Już nie miało znaczenia, czy pojawimy się na tej mecie 10 minut wcześniej czy później. Resztki sił chcieliśmy zostawić na samo centrum miasteczka, przez które prowadziła ostatnia prosta do mety.

Wreszcie zobaczyliśmy upragnioną żółtą bramę. 

Dzień wcześniej, gdy odbieraliśmy pakiety startowe, na metę wpadali uczestnicy dystansu 50 km. Grała muzyka, konferansjer zapowiadał przez megafon kolejnych finiszerów. Teraz był środek nocy, po północy. Żadnej muzyki, żadnych zapowiedzi. Dostaliśmy głośny aplauz od kibiców/zawodników raczących się piwem w mijanym przez nas pubie. Jeszcze tylko rytmiczne uderzenia o bandy rąk nielicznych kibiców czekających na swoich bliskich i po 17 godzinach i 23 minutach przekroczyliśmy linię mety.

A potem standardzik. Finisz biegiem, z uśmiechem na ustach, bez bólu. A pięć minut później akademia dziwnych kroków i niemożność schylenia się po odstawione kijki. 

Piękny bieg. Trudny. Polecam.

Ps. Nawet nie mogę napisać "nigdy więcej ultra", bo za 10 dni czeka mnie kolejne, ha, ha.